door Bart Spiessens

Die ochtend was het vroeg, heel vroeg !! Al een geluk dat ik het doe voor mijn plezier, want anders…
Het weekend is voor mij heilig, sacraal, goddelijk, … onverstoorbaar. M’n bed is dan ook m’n tabernakel, m’n altaar, m’n tempel. God behoede hij of zij die mij uit mijn ochtendlijke ritueel van voorzichtig wakker worden haalt. Maar die ochtend was het vroeg, heel vroeg als ik al in de badkamer m’n tanden stond te poetsen met de badspons in plaats van de tandenborstel. Vijf minuten later onze pa ergens halfweg badkamer en garage tegengekomen en ons ma, taxi-chauffeur van dienst, gezien in de keuken.
Ontbijt?! Geen tijd, ik moet bij de bakker een honderdtal koeken afhalen.
Ik verbaasde mezelf door nog op tijd in Rotselaar te zijn en persoonlijk iedereen de bus in te steken. Pascal, die zichtbaar even wakker was als ik, was natuurlijk ook van de partij om de slaapwandelende bende Odysseeërs een ontbijt te serveren. Koffiekoeken van bij de Wakkere Bakker !!



Dit begint meer en meer een traditie te worden in onze club, een kant-en-klare uitstap met de bus. Nee, niet naar de kerstmarkt in Aaken of naar het Witte Paard in Blankenberge, maar naar een leerrijke bestemming. Na eerder al het beruchte aquarium van Luik bezocht te hebben, trokken we nu naar het befaamde Centre National de la Mer of Nausicaa.

Dit educatief centrum in het noorden van Frankrijk aan de kust in Boulogne-sur-mer, heeft een reputatie hoog te houden. En stond dus al lang op mijn verlanglijstje. Maar de Franse kust ligt niet naast de deur, dus gewapend met video en DVD met vroegere club-exploten stapten we de autocar op. Na een half uur foefelen en drie rozijnekoeken later, heb ik me erbij neergelegd dat ik de bestelde audiovisule installatie niet aan de praat kreeg. Het zou dus zelf zingen worden, maar na een snelle interventie van Danny werd mijn muzikale carrière vroegtijdig beëindigd. Het werd dus Q-music.
Wat later (meer dan 2u30 later) stonden we allemaal te popelen om het aquarium te bestormen. Alleen die chauffeur, die naar eigen zeggen de weg naar Rome nog eigenhandig heeft aangelegd, nog aan het verstand brengen dat de busparking voor de ingang bij dit regenweer beter is dan de loskade één kilometer verder.
In het aquarium verkozen velen om een wat groot uitgevallen iPod te lenen om alzo van de meest duidelijke en professionele uitleg te kunnen genieten.
De expositie begint, waar al het leven begint, in het water met heel veel kleine bacteriën en levensvormen om zo over te gaan naar bron van nog meer leven, het plankton. Zo krijgen we een goed beeld van de waarde van onze zeeën als voedingsbodem voor velen. Net zoals andere aquaria wordt ruim aandacht besteed aan hoe het leven onderwater zich aangepast heeft om te kunnen overleven in de meest extreme omstandigheden. Hoe beschermen vissen zich, leven in symbiose, leven tussen de koralen in tropische wateren en tussen het beschermende kelp in koude wateren.



Waar Nausicaa zich onderscheidt van andere aquaria is de grote aandacht die er besteed wordt aan de mens. Inderdaad, de mens en zijn impact op de zee.
De oceanen als handelszone en toeristische trekpleister worden in het licht gezet. Maar ook wordt aandacht besteed aan de zee als inspiratiebron voor techniek, wetenschap en kunst. Het educatieve karakter van dit aquarium kom je overal tegen. Een aspect dat mij vooral is bijgebleven is ‘Caring for the Blue Planet’ een zone waarin je als toerist op een prachtig zonovergoten strand eraan herinnerd wordt hoe je met de zee en het strand moet omgaan, zodat niet alleen jij, maar iedereen na jou ook nog kan genieten. Nausicaa heeft na het Oceanografisch instituut in Monaco het grootste zelfgekweekte koraalrif. De publiekstrekkers zijn natuurlijk de haaientank en de zeeleeuwen die altijd wel voor wat plezier zorgen.



Na nog wat met onze handen in de ‘touch tank’ achter de roggen gezeten te hebben, werd het stilaan tijd om te eten. We kregen een lokaaltje toegewezen in het aquarium zelf. Niet echt het beste zicht op zee of op een aquarium, maar de sfeer was goed. Phillippe, onze West-Vlaamse vertegenwoordiger was rechtstreeks naar Boulogne-sur-mer gekomen en had dus tijd zat om de nodige voorraad baguetten, kaas, ham en meer lekkers te kopen en ons zo te verassen op een welkome lunch.

Maar de dag was nog maar halfweg en er stond nog meer water op het programma. In de gietende regen pikten we onze gids op voor een tour van de haven. Boulogne-sur-mer is Europa’s grootste visverwerkende haven. Je zou het niet nageven, maar na wat rondrijden in de ondertussen gutsende regen, werden we geconfronteerd met een veelheid aan visverwerkende installaties (veilingen, findus/iglo magazijnen, enz…). Omdat het centrum wagenvrij was gemaakt voor de intrede van sinterklaas en er zowat voldoende water uit de lucht viel om een doorsnee meer te vullen, besloten we de plannen om te gooien en onmiddellijk door te rijden langs de prachtige ’Côte d’Opale’. Regen, wind, zeg maar zondvloed en storm, passen eigenlijk wel bij deze grillige kuststrook.



We stuurden dus onze buschauffeur langs ontiegelijk kleine wegen om zo dicht mogelijk bij de kust te komen. We hadden al lang door dat hij van een andere wereld was en dus geen probleem had om ons aan een rotsblok voor de kust de droppen. Was het nu Cap Blanc Nez of Cap Gris Nez, onze neuzen waren in ieder geval rood van de kou. Hij keek zelfs niet raar toen we allemaal door slijk en modder met een Franse Stella in de hand naar Engeland gingen kijken. En jawel, de watergoden waren ons goed gezind (goeie PR-man !!) en liet de storm luwen zodat we de krijtrotsen van Dover konden zien, opgelicht door een plots doorbrekende zon. Na enkele van deze tussenstops, trokken we richting huiswaarst, maar natuurlijk niet zonder een laatste stop om te eten ergens halfweg. Een dag in het teken van het water vol met water werd zo afgesloten.