door Pascal De Roo

Om 19u krijg ik het verlossende telefoontje van Anja. Na veelvuldig uitstel kunnen we uiteindelijk toch nog een keertje uitvaren. De Divestar zou om 04u ‘s nachts het zeegat kiezen.

Harry en Daniel en mezelf hadden besloten om kot in de nacht te trippen van Leuven naar Nieuwpoort. Net als mijn lotgenoten kon ik gedurende de 150km langzaamaan wakker worden, smachtend naar de verse kop dampende koffie die de dekmatroos Dànjèl al had geprepareerd. Na het nuttigen van de caffeïnneshot besloot ik toch ook nog maar wat onder zeil te gaan tot we afmeerden.
Bert, Mark T, Mark G, Bjorn en Cindy verkozen om de nacht aan boord van de Divestar door te brengen en zich zelf te verzekeren van een deugddoende en welverdiende nachtrust, …tarara. Kop om 04u verdwijnt shipper Yves benedendeks en maakt de nachtelijk rust plaats voor het gekletter van 158 galopperende paarden.
Een voor één verlaten ze hun kajuit die zich in de boeg van’t schip bevindt. Als er één plaats is waar je nie wil zijn bij redelijke deining op zee is’t wel daar natuurlijk. De kleuren waren ook zeer variabel Bert was eerder wit-grijs terwijl Cindy wat meer een geel-groene schijn vertoonde. Tijdens de komende paar uur konden we genieten van de opkomende zon terwijl we gemoedelijk richting de Franse territoriale wateren tuften. Geleidelijk aan komen de wilde verhalen naar boven over de voorbije avond.

De Marthe

Om 7u45 wordt iedereen plots binnen geroepen voor de briefing door dekmatroos Dànjèl. Deze volgde vlekkeloos het nelos 12punten protocol “met een ken bitje zèzoet”.
Het zou “belletjeszicht” zijn, echt middelandse zee condities… dat belooft!! Na deze klinkklare briefing hebben we een kwartiertje om ons prepareren voor de eerste duik van de dag. Het target de Marthe een zeilschip (bark - viermaster) dat voor de eerste keer te water werd gelaten in 1892 en amper 6jaar later in 1898 aan de grond liep waarna ze zonk. Het dieptste deel van het wrak bevindt zich op 31m.
Lees meer over de Marthe

Op de “go” spring ik het water in en rep me naar de boei van de ankerlijn, ik merk vooral veel stof, behoorlijk veel stof. Terwijl ik op mijn buddy Mark wacht bedenk ik dat ik de term “ belletjeszicht” en “middellandse zeecondities” verkeerdelijk heb ingeschat… ofwel heeft dekmatroos Dànjèl nog nooit de geneugten van middellandse zee mogen ervaren… kweetet nie zenne… ma 3-4m zicht kan bezwaarlijk mediterraan genoemd worden. Enfin.. het zij zo. We treffen mekaar aan de ankerlijn en palmen naar het wrak. Nice!! Het wrak is mooi begroeid en het zicht valt al bij al wel mee. Hier beneden is het een waar kabeljauw paradijs… echt veel en grote beesten… Lekker. Jammer dat in Franse wateren niet mag gestoken worden anders had mijn netteke al proppesvol gezeten. Na 40min zit onze tijd erom en worden we via de lift aan boord gehesen. Waar is de tijd dat een mens nog langs die kiekeladder aan boord moest klauteren met het risico op open scheenbenen.
Terug aan boord worden we ter voorkoming van scheurbuik getrakteerd op overheerlijke doch gerantsoeneerde spaghetti. Die rantsoenering is er waarschijnlijk voor moesten we maandenlang stuurloos ronddobberen op de grote Noordzee…

SS Trifels

De 2e duik gaat door op de SS Trifels. Een Duits stoomschip van 1939 dat in datzelfde jaar in Franse handen is gekomen en in 1940 terug werd veroverd door de Duitsers. Uiteindelijk werd de Trifels tot zinken gebracht in 1941 door een Britse RAF torpedo. Dit is een schitterend begroeid wrak dat je amper volledig kan beduiken tijden 1 duik omwille van zijn omvang.
Lees meer over de Trifels SS

Na een vermoeiend dagje op de noordzee worden we vlak het binnenlopen in de haven nog getrakteerd met een bezoekje van de Seaking terwijl vrouw en kinderen mij stonden op te wachten op het staketsel.

Nog van da…!

door Cindy Bastiaensen

Vandaag eindelijk een normaal verloop van de dag. Eerst op het gemak opstaan op een menselijk uur, dan een rustig ontbijtje en daarna pas duiken. Hoewel, normaal!? Wakker worden naast een vrouw en ontbijt met ontbijtkoek en beschuit met muisjes. Enige constante: duiken!

De eerste duik op het programma vandaag is Zuidlangeweg. Aangekomen op de duikplaats is het nog verdacht rustig. De enkele mensen die er al staan, kijken maar schraal als die bende van Odyssee eraan komt. Snel in het water is dus de boodschap! De duik zelf verloopt heel rustig, ook al moet ik duiken met Wim. Geen gekke dingen meer gezien waar ik schrik van heb. Als we weer uit het water komen doet het zonnetje al goed haar best ... zalig! Ondertussen is het al een pak drukker op de Zuidlangeweg. Alle duikers zijn op pad met dit weer natuurlijk. Nadat alles terug in de bakken en zakken zit, zijn welle weg naar de Kabbelaar.
Daar aangekomen doet ieder zijn eigen ding. Enkelen kruipen op het terras, anderen gaan op zoek naar eten in de plaatselijke supermarkt. Veel tijd hebben we niet want de volgende duik is reeds gepland om 13u15. Net genoeg tijd om die duiklamp weer even op te laden. De volgende duik wordt voor velen een nieuwe naam in het duikboekje: Preekhil. Deze duikplaats ligt aan de andere kant van het Grevelingenmeer dan de Kabbelaar. Het is een minder bekende duikplaats en daarom rustig. Reden hiervoor is misschien dat je eerst een halve marathon moet lopen van de parking tot de duikplek. Het duurt ook wel even voordat iedereen aanwezig is op de duikplek. Omdat het een plek is die niet veel mensen kennen, rijdt iedereen achter Marc aan. Natuurlijk loopt dat mis zodat na een tijdje de helft achter Harry rijdt en de andere helft achter Marc. Gevolg: beide groepen op een verschillende duikplek...
De bedoeling is naar een plekje voorbij Preekhil te rijden, maar dat weet dus niet iedereen. Als we eindelijk zijn waar Marc ons allemaal wil hebben, blijkt het toch niet zo eenvoudig te zijn om daar te water te gaan. Zelfs met een touw (dat we niet hebben) is het nog moeilijk. Na wat rondvragen in het haventje blijkt dat daar eigenlijk gewoon niet gedoken mag worden. Waarop wij, na de nodige onzinnige discussies (@ Bart: “zwarte sneeuw” is een oxymoron), met de hele bende terug naar Preekhil gaan. Het stappen met heel die bazaar op uwe rug is toch wel zwaar, zeker in die hitte. Maar de duikplek zelf is wel ‘leuwk’ (om het een keer op zijn Hollands te zeggen). Nadeel is wel dat er veel los zand ligt, dus dat er ook veel stof gemaakt kan worden. Weet niet of dat het de moeite is om die afstand ervoor te stappen. Na de duik is het direct heel laat, we zijn veel tijd verloren met weg en weer te rijden. Dus wij weer naar de Kabbelaar om een hapje te eten, en voor mij tijd om weer naar huis te rijden. De twee laatste duiken zullen allicht ook nog prachtig geweest zijn, maar wel zonder mij.

door Chantal De Geyter

Op 29 juli was er een duikdag op de wrakken van de Noordzee voorzien. Deze was echter voorbehouden voor 3* duikers of hoger. Aangezien ik pas 3* geworden ben na de uiterste inschrijvingsdatum kon ik niet mee.
Toen Bart G me de dinsdag ervoor aanbood om zijn plaats in te nemen, was ik natuurlijk dolenthousiast. Omdat Rudi niet meekon (gniffel-gniffel) moest ik wel zien dat ik in Nieuwpoort geraakte. Gelukkig had Marc G nog een plaatsje vrij in zijn wagen.

Daar we om 4u45 in de haven moesten zijn, had Marc voor logies gezorgd in de luchtmachtbasis van Koksijde (merciekes, Philippe).
Wij (Marc, Walter, Danielle en ikzelf) hadden afgesproken om vrijdag avond naar het zeetje te rijden. Ik had die dag echter de late en moest werken tot 19u. Na de late ik zo snel mogelijk naar huis. Ik wou toch nog even douchen.

Daar lag een mooi legerpakje klaar. Ik moest die kleren aan doen, we gingen immers in een kazerne logeren. Ik vond het logisch en Rudi vond dat ik moest leren groeten. Toen kwam m’n militaire escorte me oppikken, hun kledij ook heel gepast: short, sandalen, T-shirt. Zouden ze undercover zijn, misschien? Een big smile op hun gezicht liet me anders vermoeden. Naar het schijnt had ik een heel andere gelaatsuitdrukking bij het opmerken van deze feiten.
Na me terug in mensenkleren gestoken te hebben, inladen en richting West. Het weer nodigde ons uit om nog een terrasje te doen, maar daarna snel slaapjes doen.
4u des morgens, de wekker loopt af. 4u15 en we zitten al in de auto. Als ze willen kunnen ze snel zijn, die ‘Boeffers’. De logies waren… maar de nachten zijn hier wel heel erg kort. Gelukkig heb ik als meisje geen legerdienst moeten doen.
De Dive-star is een vissersboot die nu dienst doet als duikschuit. Als duiker heb je niet teveel faciliteiten voor het materiaal, maar eigenlijk is het een mooie boot. Op de site had ik gelezen dat de boot voorzien is voor ± 12 duikers, wij waren die dag met 26 duikers!!

Om 05u00 stipt vaarden we uit. Iedereen installeerde zich in een poging om nog wat slaap in te halen. Om 07u45 kregen we briefing van de algemene duikleider. We gingen duiken op de Kilmore SS, beter gekend als het porseleinwrak. Het wrak ligt ongeveer tussen de 18m en 33 m. Iedere ploeg moet via de boei en afdaallijn naar het wrak. Om de duik te beëindigen moest men eventueel een eindje via de lijn opstijgen en dan gebruik maken van de OSB. De boot kwam ons dan wel oppikken.
Op de Noordzee mag men geen decoduik doen, een veiligheidstrap op 5 m mag wel. Men dient altijd gebruik maken van de OSB bij het opstijgen.
We moesten om 08u30 het water in, bij hoogtij. Het was dus aan een hoog tempo ons klaarmaken met heel weinig bewegingsruimte.
Mijn buddy’s waren Mark G en Pascal. Veel tijd om te briefen hadden we niet. Ik stond aan de voorkant met mijn materiaal en Marc en Pascal aan de achterkant. We kwamen samen aan bakboord, waar we met een voorwaartse sprong en op teken van de algemene duikleider in het water moesten springen en naar de boei zwemmen. Aangekomen aan de boei waren mijn buddy’s al op weg naar het wrak via de lijn, ik nog niet. Ik wou zo attent zijn om de andere die eerst aan de boei waren voor te laten.

FOUT, zo werkt het niet, en van “dames eerst” hadden ze ook nog niet gehoord !!



Dan maar wachten, ze zouden mij wel missen. Inderdaad, na een paar seconden kwamen ze weer boven. Tweede keer goede keer.
We konden het wrak pas zien toen we er bijna tegenaan botsten. Heel slecht zicht dus. Op een bepaalde moment voelde ik trekken aan mijn zwemvlies. Ik keek naar links waar Marc zwom, maar zag daar een duiker met een Nitroxfles. Oei, Marc duikt toch niet met Nitrox?! Eventjes naar achter gekeken en daar waren Marc en Pascal. Ik was in mijn enthousiasme met een verkeerde ploeg weg. Beter opletten, Chantalleke ! (nvdr. Eigenlijk waren die andere kerels gewoon knapper !!)
Na een kwartier hadden we maar 3 min bodemtijd meer en er was geen hoger gelegen punt te vinden. Dan maar terug naar de boei om de duik te beëindigen. We hebben maar 25 min kunnen duiken. Het wrak lag namelijk tussen de 28m en 33m.
Het wrak was fel begroeid, maar niet echt met kleurrijke sponsen en anemonen. Weinig leven, veel nepvissen (van het type door vissers gebruikt) en een paar steenbolken. Eveneens porselein, maar het logo liet me vermoeden dat het redelijk recent was. Na het omkleden en wegbergen van het materiaal had ik reuze honger. Dus boterhammen eten. Tot mijn verbazing was het nog maar 10u00 ‘s ochtends. Nog een lange dag voor de boeg, het eten dan maar wat rantsoeneren.We hadden nog 5 uur te gaan voor de volgende duik. Dus wat rusten en luieren in de “zon” en felle wind. De gevoelstemperatuur op het dek was frisjes.Marc had zijn vislijn bij en besloot deze te gebruiken. Na een tijdje zonder succes vroeg hij of iemand interesse had zijn taak over te nemen. Neen Marc, laat eerst maar zien dat je inderdaad kunt vissen. Zeker na die straffe verhalen uit Noorwegen.Eindelijk prijs, er hing een makreeltje aan de haak. Als men zich afvraagt waarom men twee messen nodig heeft op de Noordzee !! Wel, het scherpste is om Marc z’n vangst mee te verwerken.Nu wou Mark T ook wel zijn kans wagen. Na een paar minuten had hij ook al een makreel vast en eventjes later nog een. Zo moet het dus, Marc !!Plots riep iemand dat er iets op het water dreef. Op het eerste zicht leek het op een duiker. Dichterbij leek het op een duikpak. Nog dichterbij leek het op Mario z’n duikpak !!

Om 14u15 mochten we op het volgend wrak duiken. De Trifels SS, een medisch schip. Het was mijn 100e duik en omdat ik verpleegster ben, hadden ze dit wrak speciaal voor mij uitgekozen. Het wrak ligt tussen de 18m en 30m. Men kon in het wrak doordringen, maar dat werd afgeraden. Tim had forfait gegeven (wegens overvloedig voederen van de vissen), dus moesten de ploegen worden herverdeeld. Ik op zoek naar m’n Nitrox duikers… Maar moest toch weer met Pascal duiken. Zelfde manier van in en uit het water gaan. Nu was ik direct weg aan de boei en mét mijn buddy. Het zicht was merkelijk beter. Het wrak was mooi begroeid met kleurrijke sponzen en anemonen. In en rond het wrak zwommen veel en verschillende soorten vis: kabeljouw, tonijn, steenbolk, harders, …



Na ongeveer 15 min. duiken, voelde ik mij wat eenzaam. Was weeral mijn buddy kwijt. Hij wist toch dat ik de duikleiding deed!! Of was hij de duikleider ?? Die macho’s willen nu nooit eens de leiding uit handen geven. Even gaan zoeken en kwam Bert tegen, maar deze kon mij ook niet vertellen waar Pascal was. Dan maar naar de lijn en zo naar de boei. De lijn wist ik ongeveer liggen dankzij mijn duikervaring op de Thistlegorm in Egypte.Bij het afdalen :- opletten welk soort koord- ankerplaats op het wrak, herkenningspunten- een blik op het kompas voor de duikrichting.Het hele incident heeft ongeveer 2 min. geduurd. Aan de boei kwam Pascal ook juist boven op 5m. van mij. Hij zwom naar mij toe en omdat we toch aan de boei waren, besloten we onze duik verder te zetten. Nu maar vlug kopje onder omdat de kapitein van de Divestar ons al toeriep van welke boot we waren.Deze keer zijn we maar samen gebleven. Na 35 min. was het tijd om de duik te beëindigen. Luchtvoorraad gaat spijtig genoeg geen uren mee, althans niet bij mannen. Bij het opstijgen mocht ik nu mijn OSB gebruiken. Ik vond het een prachtig wrak en zou het graag nog eens gaan beduiken.Nu terug naar de thuishaven. Onderweg hadden we nog de tijd om uitgebreid te debriefen en mijn 100ste duik te vieren. Om 17u30 waren we terug aan de kaai van Nieuwpoort.



Dank u Pascal voor deze leuke dag, zeker voor herhaling vatbaar.