door Pascal De Roo

Om 19u krijg ik het verlossende telefoontje van Anja. Na veelvuldig uitstel kunnen we uiteindelijk toch nog een keertje uitvaren. De Divestar zou om 04u ‘s nachts het zeegat kiezen.

Harry en Daniel en mezelf hadden besloten om kot in de nacht te trippen van Leuven naar Nieuwpoort. Net als mijn lotgenoten kon ik gedurende de 150km langzaamaan wakker worden, smachtend naar de verse kop dampende koffie die de dekmatroos Dànjèl al had geprepareerd. Na het nuttigen van de caffeïnneshot besloot ik toch ook nog maar wat onder zeil te gaan tot we afmeerden.
Bert, Mark T, Mark G, Bjorn en Cindy verkozen om de nacht aan boord van de Divestar door te brengen en zich zelf te verzekeren van een deugddoende en welverdiende nachtrust, …tarara. Kop om 04u verdwijnt shipper Yves benedendeks en maakt de nachtelijk rust plaats voor het gekletter van 158 galopperende paarden.
Een voor één verlaten ze hun kajuit die zich in de boeg van’t schip bevindt. Als er één plaats is waar je nie wil zijn bij redelijke deining op zee is’t wel daar natuurlijk. De kleuren waren ook zeer variabel Bert was eerder wit-grijs terwijl Cindy wat meer een geel-groene schijn vertoonde. Tijdens de komende paar uur konden we genieten van de opkomende zon terwijl we gemoedelijk richting de Franse territoriale wateren tuften. Geleidelijk aan komen de wilde verhalen naar boven over de voorbije avond.

De Marthe

Om 7u45 wordt iedereen plots binnen geroepen voor de briefing door dekmatroos Dànjèl. Deze volgde vlekkeloos het nelos 12punten protocol “met een ken bitje zèzoet”.
Het zou “belletjeszicht” zijn, echt middelandse zee condities… dat belooft!! Na deze klinkklare briefing hebben we een kwartiertje om ons prepareren voor de eerste duik van de dag. Het target de Marthe een zeilschip (bark - viermaster) dat voor de eerste keer te water werd gelaten in 1892 en amper 6jaar later in 1898 aan de grond liep waarna ze zonk. Het dieptste deel van het wrak bevindt zich op 31m.
Lees meer over de Marthe

Op de “go” spring ik het water in en rep me naar de boei van de ankerlijn, ik merk vooral veel stof, behoorlijk veel stof. Terwijl ik op mijn buddy Mark wacht bedenk ik dat ik de term “ belletjeszicht” en “middellandse zeecondities” verkeerdelijk heb ingeschat… ofwel heeft dekmatroos Dànjèl nog nooit de geneugten van middellandse zee mogen ervaren… kweetet nie zenne… ma 3-4m zicht kan bezwaarlijk mediterraan genoemd worden. Enfin.. het zij zo. We treffen mekaar aan de ankerlijn en palmen naar het wrak. Nice!! Het wrak is mooi begroeid en het zicht valt al bij al wel mee. Hier beneden is het een waar kabeljauw paradijs… echt veel en grote beesten… Lekker. Jammer dat in Franse wateren niet mag gestoken worden anders had mijn netteke al proppesvol gezeten. Na 40min zit onze tijd erom en worden we via de lift aan boord gehesen. Waar is de tijd dat een mens nog langs die kiekeladder aan boord moest klauteren met het risico op open scheenbenen.
Terug aan boord worden we ter voorkoming van scheurbuik getrakteerd op overheerlijke doch gerantsoeneerde spaghetti. Die rantsoenering is er waarschijnlijk voor moesten we maandenlang stuurloos ronddobberen op de grote Noordzee…

SS Trifels

De 2e duik gaat door op de SS Trifels. Een Duits stoomschip van 1939 dat in datzelfde jaar in Franse handen is gekomen en in 1940 terug werd veroverd door de Duitsers. Uiteindelijk werd de Trifels tot zinken gebracht in 1941 door een Britse RAF torpedo. Dit is een schitterend begroeid wrak dat je amper volledig kan beduiken tijden 1 duik omwille van zijn omvang.
Lees meer over de Trifels SS

Na een vermoeiend dagje op de noordzee worden we vlak het binnenlopen in de haven nog getrakteerd met een bezoekje van de Seaking terwijl vrouw en kinderen mij stonden op te wachten op het staketsel.

Nog van da…!