door Bart Spiessens

Toen we aan het brainstormen waren voor de organisatie van de ledendag, waren we … wel ja, gewoon radeloos !! Wat doe je om een groep avontuurlijke mensen, die koude noch wind, zon noch zee, zout noch bier, enz… uit de weg gaan en om hun hobby te beoefenen efkes 4 uur of 11u in een vlieger kruipen om daar dan een week of meer op en in de zee rondhangen ????
Hoe ga je zo’n bende Odysseeërs een dag zoet houden ??
Mario kwam met het glorieuze idee, als ze graag onderwater zitten, misschien dan ook wel ondergronds ?!!!

Voilà, de beslissing was genomen, Odyssee wil go underground !!!

Zoals de traditie het ondertussen oplegt vertrokken we weer voor dag en douw met een bus, zodat de meesten onderweg rustig konden ontwaken. Zeven uur des morgens, maar we worden beloond met een ontbijtpakket. Odyssee staat voor veiligheid, maar ook voor gezondheid en ontbijt is gezond hebben zo ons altijd verteld. Na een uur doezelen in de bus kwamen we mooi op tijd aan in Blegny. Mooi op tijd, dat wel, zeker een uur te vroeg, maar dat geeft ons de kans om de omgeving, de gesloten cafetaria, de gesloten ingang te ontdekken. Het wachten zou nog niet gedaan zijn. De gids die was gereserveerd kwam maar niet opdagen en we mochten wachten in de ondertussen geopende cafetaria.
Aaahhhh, we kunnen beginnen aan een introductiefilm om dan nog effe te wachten om een Portugees die al veel te lang in België woont en die in een gebroken Frans en anekdotisch Nederlands de eerste uitleg geeft en ons begeleid naar de kleedkamers waar iedereen een zeer fashionable vestje en petje moet opzetten, iets met de veiligheid, zo heb ik begrepen. Ondertussen is de ’stand-in’ bejaarde gids aangekomen. Ze hebben die mens toch niet van de markt gehaald zeker op een zondag morgen nog wel !! Hé, hij was zelfs goed gezind !! Hubert is de man die ons mee tot op 60m diepte zou nemen. Nee, niet onderwater, maar onder de grond. Hubert kon het niet laten om eerst zijn gedacht te zeggen !! En zijn gedacht hebben we gehoord, vooral over onze Zuiderse landgenoten, de Walen. Ik zou een beknopte boeklezing kunnen neerpennen van zijn grieven ten opzichte van de uitbaters van de mijn in Blegny-Trembleur en over de Walen in het algemeen, maar dat zou me te ver brengen. Laat ons het houden dat hij ze niet echt ’bekwaam’ vindt.



Na de uitleg over de economische geschiedenis van de mijn en hoe kanaries werden gebruikt voor de veiligheid, konden we vertrekken. Allemaal in een euhhh ding dat voor een lift moet doorgaan. Maar die is natuurlijk te klein voor deze benden en komt er nog zo’n tweede kooi uit de grond om ons in te laden. De eerste verschieten zich een geraaktheid als dat liftje omhoog gaat in plaat van naar beneden. We zakken met een toch wel vrij grote snelheid naar 30m diepte. Het is hier donker en het lijkt op een spoorwegtunnel, maar wat me opvalt is de netheid. ‘t Is hier gewoon proper !! Schoon onderhouden grintweggetje, gezellige gedempte belichting, wel een beetje fris en vochtig, maar een gemiddelde adolescent zou best in zo’n ruimte kunnen wonen en z’n ouders blij zijn als het er zo netjes bij zou liggen.
Ondertussen ratelt Hubert maar door. Die man heeft duidelijk een klankbord gevonden voor zijn grieven en hij zal er van profiteren ook !! Dit beïnvloed echter niet zijn uitleg. Deze is volledig en met veel passie gegeven. Je ziet hem gewoon genieten als hij verteld over het leven in de mijn. Hoe ze steeds moesten uitkijken naar het ongedierte, want als de ratten vertrekken, dan is het hoog tijd voor de mensen om ook te vertrekken. De anekdotes stroomde door de gangen. Waarom kompels geen overall dragen, de rol van de vrouwen en kinderen in de mijn, … Daarenboven genoot hij duidelijk van het laten draaien van alle mogelijke mijnbouwtoestellen en de meest luidruchtige het eerst !! De man giechelde als een puber bij het schrikken van enkele leden. Hij had er in ieder geval geen last van. Na jaren in deze omstandigheden gewerkt te hebben, zal hij wel potdoof zijn. Of toch bijna !
Als compensatie voor het lange wachten had het bestuur van de mijn een goed idee: we geven die Vlamingen allemaal ne jenever en die zijn zekerst content ! Hubert was effe van zijn stuk door dit onverwachte gulle gebaar van zijn tijdelijke werkgever, maar herpakte zich snel: “Mannen, drinkt er gerust nog ene, want de fles is nog nie leer, hé”.
Het bezoek van de mijn van Blegny-Trembleur is zeker de moeite al is de verhaalstijl en het humeur van Hubert een zeer belangrijk ingrediënt van de rondleiding. Zonder zijn ongezouten mening over de verleden en huidige uitbating van de steenkoolmijn was het bezoek niet het zelfde geweest.

Steengroeve Sprimont

Ondertussen was het iets na de middag en tijd om verder te rijden naar onze volgende bestemming, de steengroeve van Sprimont waar enkele leden persé wilden duiken alvorens de klassieke pavé naar binnen te werken. Kwestie van de honger aan te scherpen zeker ?!? Opvallend is dat het waterpeil van deze steengroeve elk jaar verder daalt en we zo elk jaar verder naar beneden moeten klauteren om het water in te kunnen. Een 30m duik is al enkele jaren een utopie. Allez, dat denken we toch, want het was verdomd moeilijk om computer, laat staan het compas te lezen, maar dat houdt Odysseeërs niet tegen, hoor !! No way!! We zijn hier nu, hebben dat pak aan en we zullen duiken ook !! Al bij al was iedereen wat later veilig en wel uit het water, gedoucht en afgedroogd. Gelukkig was het een prachtige euh… pré-winterdag zodat we konden aperitieven buiten op het terras. Tja, een dikke 12 graden eind november, ge komt dat ook niet elke dag tegen, hé.

De PAVE

Het eten toch maar een uurtje eerder laten aanrukken anders zouden er sommigen den echte pavé als pavé aanzien hebben en de pavé als den echte pavé (Ben je nog mee ????).
Speciaal voor deze gelegenheid hadden we deze cafétaria alias verdoken 6-sterren restaurant ongeveer drie vierde gereserveerd voor Odyssee. De diensters kwamen wat later vrolijk aangehuppeld met de ondertussen beruchte plank met de nog beruchtere Pavé erop. Het sizzelende geluid van een stuk rauw vlees op een hete steen, doet ongeveer iedereen spontaan likkebaarden van goesting (tenzij je een fervent vegetariër of veganist bent). Geserveerd met 3 onherkenbare sausjes en niet te vergeten de ‘frites coupés à la main’ genre kwart patat zorgen ervoor dat het plaatje af is. Enkelen wagen zich aan een ander stuk rund of zelfs gamba’s in pastis, maar het ruikt overheerlijk in de ondertussen met blauwe rook gedampte cafétaria. Die geur van gebakken vlees nestelt zich in onze kleren en zal ons de rest van de avond vergezellen. Als afsluiter een koffie en hopla de bus op richting Rotselaar. Een halve thriller als ontspanning in de bus waarvan we nooit het einde gezien hebben en deze ledendag was weer een succes!!