door Mark Thys

Awel, hebt ge mij niet zien spartelen?
Misschien heb je de headline gisteren gemist. Mijn relaas van de meest shitty proef die er bestaat: 1500m palmen. Ik was dus vrolijk aan het dobberen, samen met de fronttrekkers voor de 1000m. Eerlijk waar, het tempo was OK, maar niet 'waawww'. We lagen dan ook zowat 300m voor op alle anderen na de eerste 1000m. Ikke, zei de gek, moest toen dus in mijn uppie nog 500m alleen afhaspelen, want Wim en Steve, de loosers, stopten bij 1000m. Aahhh, daar was Pascal. Hij zou me wel begeleiden! Goed hoor, en dat hij het zonder fles en kilo's deed, vond ik dan nog niet zo erg. Dom, zei de gek opnieuw, dat ik vroeg naar de tijd: 45minuten verstreken. Shit, met nog een derde te gaan (lees 'te spartelen'), moest de versnelling duidelijk de hoogte in.

Bij het laatste keerpunt, geen vraag, toch antwoord. Nog 6 minuten! Dat halen we dus niet meer! Het woord ‘OPGEVEN’ is reeds jaren uit 'den dikke van Thys' geschrapt, dus nog maar een tandje erbij (met mijn excuses voor de tuba van onze Bert, die half opgegeten is). Hartslag vlotjes richting 200. Handjes in onvervalste 'doggy-style'. Alsof het nog niet genoeg is, drie vingers-teken onder water, 3 minuten.'Kom op, alles geven' klonk het. Ongetwijfeld aanmoedigend bedoeld, maar als ik niet met zoiets doms bezig was, "waar Brabant dan ook nog trots op is", denk ik dat Pascal, om dat feit alleen al, een verdere carrière had gehad als...drenkeling! Op werkelijk 50m, misschien 40m voor de meet komen er 3, 2, 1 vingers… afgelopen! "Sorry, je hebt je best gedaan". Echter, het eerste gezicht dat ik zag, je kent hem wel, dat 'schurkachtig lachje van Walter' verraadde waar ik reeds zowat 5 minuten vermoedde. Dat is dus wat men noemt: "Iemand bij zijn pietje hebben!" Nu, ik kon wel wat extra training gebruiken, en was niet compleet naïef, maar ga waarschijnlijk toch het Guinness boek in voor die laatste 500m. En de rest, tja de rest kan maar es goe gelachen hebben, zeker?!
Voila, da's dus dat spartelen!