door Pascal De Roo

Om 19u krijg ik het verlossende telefoontje van Anja. Na veelvuldig uitstel kunnen we uiteindelijk toch nog een keertje uitvaren. De Divestar zou om 04u ‘s nachts het zeegat kiezen.

Harry en Daniel en mezelf hadden besloten om kot in de nacht te trippen van Leuven naar Nieuwpoort. Net als mijn lotgenoten kon ik gedurende de 150km langzaamaan wakker worden, smachtend naar de verse kop dampende koffie die de dekmatroos Dànjèl al had geprepareerd. Na het nuttigen van de caffeïnneshot besloot ik toch ook nog maar wat onder zeil te gaan tot we afmeerden.
Bert, Mark T, Mark G, Bjorn en Cindy verkozen om de nacht aan boord van de Divestar door te brengen en zich zelf te verzekeren van een deugddoende en welverdiende nachtrust, …tarara. Kop om 04u verdwijnt shipper Yves benedendeks en maakt de nachtelijk rust plaats voor het gekletter van 158 galopperende paarden.
Een voor één verlaten ze hun kajuit die zich in de boeg van’t schip bevindt. Als er één plaats is waar je nie wil zijn bij redelijke deining op zee is’t wel daar natuurlijk. De kleuren waren ook zeer variabel Bert was eerder wit-grijs terwijl Cindy wat meer een geel-groene schijn vertoonde. Tijdens de komende paar uur konden we genieten van de opkomende zon terwijl we gemoedelijk richting de Franse territoriale wateren tuften. Geleidelijk aan komen de wilde verhalen naar boven over de voorbije avond.

De Marthe

Om 7u45 wordt iedereen plots binnen geroepen voor de briefing door dekmatroos Dànjèl. Deze volgde vlekkeloos het nelos 12punten protocol “met een ken bitje zèzoet”.
Het zou “belletjeszicht” zijn, echt middelandse zee condities… dat belooft!! Na deze klinkklare briefing hebben we een kwartiertje om ons prepareren voor de eerste duik van de dag. Het target de Marthe een zeilschip (bark - viermaster) dat voor de eerste keer te water werd gelaten in 1892 en amper 6jaar later in 1898 aan de grond liep waarna ze zonk. Het dieptste deel van het wrak bevindt zich op 31m.
Lees meer over de Marthe

Op de “go” spring ik het water in en rep me naar de boei van de ankerlijn, ik merk vooral veel stof, behoorlijk veel stof. Terwijl ik op mijn buddy Mark wacht bedenk ik dat ik de term “ belletjeszicht” en “middellandse zeecondities” verkeerdelijk heb ingeschat… ofwel heeft dekmatroos Dànjèl nog nooit de geneugten van middellandse zee mogen ervaren… kweetet nie zenne… ma 3-4m zicht kan bezwaarlijk mediterraan genoemd worden. Enfin.. het zij zo. We treffen mekaar aan de ankerlijn en palmen naar het wrak. Nice!! Het wrak is mooi begroeid en het zicht valt al bij al wel mee. Hier beneden is het een waar kabeljauw paradijs… echt veel en grote beesten… Lekker. Jammer dat in Franse wateren niet mag gestoken worden anders had mijn netteke al proppesvol gezeten. Na 40min zit onze tijd erom en worden we via de lift aan boord gehesen. Waar is de tijd dat een mens nog langs die kiekeladder aan boord moest klauteren met het risico op open scheenbenen.
Terug aan boord worden we ter voorkoming van scheurbuik getrakteerd op overheerlijke doch gerantsoeneerde spaghetti. Die rantsoenering is er waarschijnlijk voor moesten we maandenlang stuurloos ronddobberen op de grote Noordzee…

SS Trifels

De 2e duik gaat door op de SS Trifels. Een Duits stoomschip van 1939 dat in datzelfde jaar in Franse handen is gekomen en in 1940 terug werd veroverd door de Duitsers. Uiteindelijk werd de Trifels tot zinken gebracht in 1941 door een Britse RAF torpedo. Dit is een schitterend begroeid wrak dat je amper volledig kan beduiken tijden 1 duik omwille van zijn omvang.
Lees meer over de Trifels SS

Na een vermoeiend dagje op de noordzee worden we vlak het binnenlopen in de haven nog getrakteerd met een bezoekje van de Seaking terwijl vrouw en kinderen mij stonden op te wachten op het staketsel.

Nog van da…!

door Cindy Bastiaensen

Vandaag eindelijk een normaal verloop van de dag. Eerst op het gemak opstaan op een menselijk uur, dan een rustig ontbijtje en daarna pas duiken. Hoewel, normaal!? Wakker worden naast een vrouw en ontbijt met ontbijtkoek en beschuit met muisjes. Enige constante: duiken!

De eerste duik op het programma vandaag is Zuidlangeweg. Aangekomen op de duikplaats is het nog verdacht rustig. De enkele mensen die er al staan, kijken maar schraal als die bende van Odyssee eraan komt. Snel in het water is dus de boodschap! De duik zelf verloopt heel rustig, ook al moet ik duiken met Wim. Geen gekke dingen meer gezien waar ik schrik van heb. Als we weer uit het water komen doet het zonnetje al goed haar best ... zalig! Ondertussen is het al een pak drukker op de Zuidlangeweg. Alle duikers zijn op pad met dit weer natuurlijk. Nadat alles terug in de bakken en zakken zit, zijn welle weg naar de Kabbelaar.
Daar aangekomen doet ieder zijn eigen ding. Enkelen kruipen op het terras, anderen gaan op zoek naar eten in de plaatselijke supermarkt. Veel tijd hebben we niet want de volgende duik is reeds gepland om 13u15. Net genoeg tijd om die duiklamp weer even op te laden. De volgende duik wordt voor velen een nieuwe naam in het duikboekje: Preekhil. Deze duikplaats ligt aan de andere kant van het Grevelingenmeer dan de Kabbelaar. Het is een minder bekende duikplaats en daarom rustig. Reden hiervoor is misschien dat je eerst een halve marathon moet lopen van de parking tot de duikplek. Het duurt ook wel even voordat iedereen aanwezig is op de duikplek. Omdat het een plek is die niet veel mensen kennen, rijdt iedereen achter Marc aan. Natuurlijk loopt dat mis zodat na een tijdje de helft achter Harry rijdt en de andere helft achter Marc. Gevolg: beide groepen op een verschillende duikplek...
De bedoeling is naar een plekje voorbij Preekhil te rijden, maar dat weet dus niet iedereen. Als we eindelijk zijn waar Marc ons allemaal wil hebben, blijkt het toch niet zo eenvoudig te zijn om daar te water te gaan. Zelfs met een touw (dat we niet hebben) is het nog moeilijk. Na wat rondvragen in het haventje blijkt dat daar eigenlijk gewoon niet gedoken mag worden. Waarop wij, na de nodige onzinnige discussies (@ Bart: “zwarte sneeuw” is een oxymoron), met de hele bende terug naar Preekhil gaan. Het stappen met heel die bazaar op uwe rug is toch wel zwaar, zeker in die hitte. Maar de duikplek zelf is wel ‘leuwk’ (om het een keer op zijn Hollands te zeggen). Nadeel is wel dat er veel los zand ligt, dus dat er ook veel stof gemaakt kan worden. Weet niet of dat het de moeite is om die afstand ervoor te stappen. Na de duik is het direct heel laat, we zijn veel tijd verloren met weg en weer te rijden. Dus wij weer naar de Kabbelaar om een hapje te eten, en voor mij tijd om weer naar huis te rijden. De twee laatste duiken zullen allicht ook nog prachtig geweest zijn, maar wel zonder mij.