door Inge Depelsmaeker

Op 15 maart wordt een club-bezoek georganiseerd naar de caisson in het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen en we maken uiteraard gebruik van deze gelegenheid om een interview te doen van de spoedarts en specialist in de hyperbare zuurstoftherapie, Dr. Jurgen Galicia (zelf duiker bij de club Calypso in Heist op den Berg).

We weten uiteraard allemaal wat de functie is van de caisson, bij een barotrauma (binnenoor of middenoor) of een decompressie-ongeval: onder verhoogde druk, wordt zuurstof toegediend, waardoor de partiële druk van O2 verhoogd wordt en de N2 in het lichaam vlugger wordt uitgewassen. Maar aangezien de deco-kamer ook een heleboel andere toepassingen heeft, vonden we het nuttig er iets meer over te weten te komen. De caisson wordt ook gebruikt bij allehande medische behandelingen: normaal krijgen we dan ook een video te zien, waar de resultaten van deze therapie, in detail worden toegelicht (nvdr. gevoelige kijkers worden wel gewaarschuwd…), maar door technische problemen was dit deze keer niet mogelijk (de video zou ons worden opgestuurd, zodat echte liefhebbers niet worden teleurgesteld).

De extra zuurstof-opname in het bloed bevordert de aanmaak van nieuwe bloedvaten, bestrijdt infecties en stimuleert botvorming. Vandaar dat de caisson wordt gebruikt voor de behandeling van slecht helende wonden, gevorderde infecties (bvb. wonden van suikerziekte of auto-ongevallen) en specifieke oor-aandoeningen, alsook bij de behandeling van kanker patiënten (herstellen van bloedvaten) en uiteraard ook bij CO intoxicaties.
Maar, naast de medische toepassingen, heeft de caisson ook nog een ander nut. Groot was mijn verbazing te horen dat de drukkamer werd gebruikt bij de aanleg van tunnels van o.a. de nieuwe Noord-Zuid verbinding in Antwerpen…! Bij het boren van tunnels wordt een overdruk gecreëerd vóór de boorkop, om te vermijden dat invallend zand zich ophoopt tegen de boorkop. De overdruk kan tot 3 bar oplopen, dus, als arbeiders een technisch probleem aan de boorkop moeten oplossen, is het nodig om via een druk-sas het drukverschil langzaam op (of af-) te bouwen.

We krijgen uiteraard de gelegenheid om zelf een caisson-ritje te doen en, terwijl mijn club-genoten zich met hun emmertje en ballonnen laten opsluiten in de drukkamer, maak ik van de gelegenheid gebruik om onzen Dokter Jurgen een aantal vraagjes te stellen.

Hoe lang bestaat de caisson hier in Antwerpen?

We hebben de caisson ongeveer 6 jaar, maar er zijn reeds plannen voor de bouw van een tweede (grotere) caisson. De realisatie en timing hangt hoofdzakelijk af van het terugbetalingsplan van de mutualiteit.

En wat zijn de meeste behandelingen die hierin gebeuren?

Vorig jaar hebben we 550 patienten behandeld in de caisson, waarvan de meeste behandelingen (150) voor CO-intoxicatie waren. 50 behandelingen waren voor duik-ongevallen, waarvan wel 80% van de Oosterschelde, en de rest zijn dan behandelingen van diabetes, plotse doofheid en kanker-patiënten. Het is verbazend dat de meeste deco-ongevallen te wijten zijn aan een te lange bodem-tijd, waar men tijdens het trappen maken, plots tot de bevinding komt dat men onvoldoende luchtvoorraad heeft om het volledige trappen-profiel af te werken.

En wat is dan de kans op een succesvolle behandeling in de caisson?

In principe heb je 96% kans op een volledige genezing, maar toch moeten we 2 op 10 duikers adviseren om niet meer te duiken, meestal te wijten aan longletsels. De duik-proef met stijging zonder mondstuk, maakt hiervan een belangrijke deel uit. Het is ook duidelijk merkbaar dat we een piek van duik-ongevallen krijgen tijdens het Pinksterweekend.

Hoe gebeurt zo'n caisson behandeling eigenlijk?

We gebruiken de US Navy S profielen. D.w.z. dat we de patient bvb. op 2,5 bar brengen en afwisselend O2/lucht wordt toegediend om zuurstof-intoxicatie (Lorraine-Smith effect) te vermijden, wat epilepsie aanvallen kan uitlokken (dit kan al vanaf een pp van 2,8 bar, wat overeenstemt met 18 m diepte). Er kunnen 12 patienten in de caisson behandeld worden (of 2, als ze bedlegerig zijn). Alles is computergestuurd en het profiel hangt uiteraard samen met de behandeling. Bij een stroompanne hebben we uiteraard een noodstroom die de voortzetting van de behandeling garandeert. En we hebben uiteraard ook een koeling voorzien om de stijging van de temperatuur tijdens de druk-opbouw, iets verdraagzamer te maken.

En wat kost zo'n behandeling?

Een caisson op druk brengen kost 10.000 BF (exclusief de personeelskosten van 20.000 BF). Voor een behandeling van een duik-ongeval (bvb. 6h op 18m) wordt ongeveer 80.000 BF aangerekend (dat zal dan zo'n 2.000 Eurootje zijn zeker). Voor andere behandelingen wordt 1.200 BF per sessie aangerekend. De mutualiteit betaalt dit niet terug, maar, in geval van duikongevallen, dekt de duik-verzekering wel de kosten (onder normale omstandigheden). En dan moet je weten dat de kosten van een soortgelijke behandeling in het buitenland tot 3 maal zo veel kan bedragen!

Bedankt voor de interessante uitleg. Misschien heb je, tot slot nog een raadgeving voor ons?

De beste tip is: aarzel nooit om naar de caisson te komen, zelfs in een twijfel-geval. De kans op genezing is heel hoog, maar timing speelt uiteraard een cruciale rol. De caisson is 24h/24h bemand -er zijn permanent 3 dokter die de caisson kunnen bedienen. Maar toch is het nuttig om onze dienst op voorhand te verwittigen, zodat geen nodeloze tijd verloren gaat voor de start van de behandeling.
Tot slot nog mijn dank aan Bart van deze interessante club-activiteit.

door Pascal De Roo

Na onze jaarlijkse winterslaap is niets zo verkwikkend als onze traditionele palm-partij of, door sommigen, ook bekend als de “Palm”-partij in de Lesse om de lente aan te kondigen.
Na de nodige uitleg en toelichting aan de nieuwelingen, toch voldoende zotten, euh enthousiastelingen gevonden om een busje vol te steken en naar de Lesse te rijden.

Het vergt dan ook enige moeite om die zaterdagochtend de nodige spullen bij elkaar te scharrelen om op tijd op de afgesproken plaats te geraken.
Om 8 uur staan de “habitués” , die deze jaarlijkse ervaring voor geen goud willen missen, al te popelen voor de Kerk van Rotselaar. Ondertussen begint het stevig te regenen, wat onze vooruitzichten iets minder verleidelijk maakt. Nog even wachten op een paar enkelingen die hun ontbijt of hun zwembroek nog vlug willen halen en rond 8h30 vertrekken we richting Paradiso (niet te verwarren met Paradisio, het vogel-paradijs…).

Ter plaatse gekomen, lijkt het of de weergoden ons wel degelijk gunstig gezind zijn: een plaatselijk micro-klimaat met zelfs, af en toe, een zonnestraaltje !
We beginnen ons dan ook, met volle moed, klaar te maken om met de Waalse natuurelementen te duelleren. Bij het zien van deze wilde, kolkende massa, is het uiteraard begrijpelijk dat menig onder ons de moed gaan zoeken in de Batida de Coco, Wortegemse, Appel-genever en nog van dat lekkers… Vanzelfsprekend dus, een goed voorbereide Odysseeër zich hierop voorziet. Als het bloed in onze aderen wat begint op te warmen, trekken we onze stoute palmen aan en laten we ons meesleuren door het frisse water van dit plaatselijke stroompje. Marc als kop-vis en Daniël als staartvis. Danny had een aantal drijvende l’Oreal-attributen meegebracht die door iedereen gretig werden uitgetest.

En zo dreven we verder… met af en toe een cocktail-stop om de inwendige mens te versterken.

Sommigen onder ons werden heel sterk…! En we dobberden voort… en het water werd warmer en warmer… Na ongeveer 3 uur leute kwam ons einddoel Paradiso in zicht en gooiden we ons anker uit.

Aangezien de tafel al gedekt stond, was er geen tijd om te douchen. Of hadden de eigenaars nog een vage herinnering aan ons vorig bezoek…? Omdat drinken op een lege maag niet gezond zou zijn, deden we ons tegoed aan “Le vol-au-vent” en “La forelle”, alvorens onze weg terug naar huis aan te vatten. Gelukkig is de bus uitgerust met de nodige voorraad alcohol want sommigen onder ons, begonnen reeds ontwenningsverschijnselen te vertonen.


Terug 't Huis (bij Frank en Heidi dus) wordt er nog wat nagekaart, terwijl Daniël over zijnen zere vinger wrijft (een duel met een onschuldig rotsblokje in de Lesse). In elk geval, iedereen heeft genoten van deze clubactiviteit en het is zeker en vast ook een aanrader voor de nieuwelingen in de club.

door Pascal De Roo

Odysseeërs doen ook wel eens wat anders dan duiken. Zo zijn we in het verleden al gaan paintballen en ditmaal zijn we gaan parachutespringen. Niet vanuit een vliegtuig, maar opgetrokken door een vliegtuig !!
Het was een echte belevenis !!

Leuven 8u00

Zonneschijn en er staat een matige wind uit het zuid-zuidwesten aldus de meteowing. Dat klinkt goed... een ideaal weertje om eens goe van de grond te gaan.

Rotselaar 9u30

Ik bevind mij in een uiterst ongewone verkeerssituatie... naast mijn auto rijdt aan de ene kant een politiewagen en aan de andere kant een autobus, achter mij rijdt een motorfiets, voor mij zie ik een paard met ruiter en boven mij vliegt een helicopter. Na 2 rondjes had ik al de floche te pakken en mocht ik nog een toerke op de molen. En toen was het tijd om Rotselaar kermis te verlaten.
Rotselaar 0945u: vertrek van het convooi van bij Frank alwaar deze laatstgenoemde al vlijtig bezig was om zijn terras uit te zetten. Hij hoopt op een omzet als gisteren met de koers... Nu gaat het richting Chateau de Namur, de volgende afspraakplaats.
Blanden 1015u: Walter stuift toeterend voorbij. Dit is het sein voor de troepen om hun posities achter het stuur van hun voertuig te hervatten en aan te sluiten in de colonne.

Bevekom 10u30

Het eerste voertuig parkeert zich voor de slagboom van het militair domein van de FOD landsverdediging te Bevekom, Beauvechain pour le francofonnes. "Ici on forme les pilotes" staat op het welkomstbord... "Hier vormt men piloten" ... ik had er in de verste verte geen gedacht van dat het leger nog zo katholiek was. Hun eerste communie doen ze in Leopoldsburg naar verluidt.
Na de benodigde administratie in orde te hebben gebracht, gaat het richting de Duitse Piste, vlak tegenover de kantine waar afgesproken was met de Sky Eagles. (lees niet: de Duitse piste vlak tegenover de kantine). Daar kon iedereen weer uit de wagen en kregen we verdere instructies. Deze klonken echter als "iedereen weer instappen en volgen" kwestie van een mens bezig te houden. Er moet een andere startbaan genomen worden door de veranderde windrichting ... paniek... een hele dag in't midden van een veld... zonder kantine... tot vanavond. De paniek slaat nog meer toe... "rustig ademen, rustig ademen. Je kan zonder, je kan zonder..." zegt een klein stemmetje in mij. Maar ik zie in de ogen van Daniël dat zijn kleine stemmetje het laat afweten...
De piloten geven ons een korte briefing en de nodige instructies. Benen dicht houden om accidenten te vermijden en op't juiste moment je benen leren open doen... tja... het word er goed ingepompt... Ook heel belangrijk was dat je in 't begin goed meeloopt en je NIET gelijk een zak patatten laat hangen... De eerste vrijwilliger kan aan de lier vastgemaakt worden om in duo opgetrokken te worden tot een hoogte van een dikke 300m. Daniël bijt de spits af... Hij had in de verte iets gehoord van een zak patatten ... hij word ingesjord, de voorspanning word getrokken..., tegentrekken..., nog tegentrekken en GO! Op dit teken brengt Daniël een vlekkeloze imitatie van een kleine 100 kilo bintjes in een jutezak ten berde. Zijn piloot, een frèle manneke van nog geen 60 kilo, gaat hierdoor op zijn bakkes. Eerst worden ze nog wat achteruit gesleurd doordat de wind in de parachute slaat om daarna door de lier in buiklig door’t veld getrokken te worden. PUIK!
Bij poging 2 lukt het dan toch en na een vlucht van 10 min staat hij weer veilig op de grond. De volgende kan starten. Wanneer mijn beurt is, staat er een fiks briesje. Ik word samen met mijn francofone piloot omhoog getakeld... en 'k moet zeggen van op 400m is Odyssee maar een heel klein clubke... na daarboven wat rond te cirkelen, is het tijd om af te dalen... maar dat had Frank De Boosere niet goed begrepen en hij gooit er nog een paar rukwindjes tegenaan. Ik hoor mijn piloot kreunen en steunen. Bij de anderen vroegen ze steeds of ze 't wa spectaculairder mochten maken door wat in korte circkeltjes af te dalen... bij mij word dit manoeuvre herhaaldelijk uitgevoerd om hoogte te verliezen. Ik moet me concentreren om naast de hoogte geen stoelgang te verliezen.

Bevekom 14u00

Na de middag is de wind te sterk aangewakkerd en blijkt parapente niet meer verantwoord te zijn. De wind zit ook niet meer goed blijkbaar. Dat zien ze aan de windzak die op een vislijn bovenop het aanhangwagentje van de Sky Eagles staat. De windzak moet naar de achterkant van de aanhangwagen wijzen zeggen ze. Mijn idee om het karreke een beetje naar de wind te draaien en daarmee het euvel op te lossen pakt blijkbaar niet. In afwachting van luwen van de wind word de deltavlieger met prop-aandrijving ingezet. Deze heeft na een demovlucht zo'n succes dat er gene enen nog piept over de parapente... Scheervluchten over de wachtenden, een touch and go in't veld, korte bochtjes, even zweven om daarna weer keihard op te trekken... uiteraard zeer in trek bij de jongelingen die dan ook massaal staan aan te schuiven.
In de late namiddag kan de parapente weer hervat worden en worden de laatste nog opgetakeld tot ongekende hoogtes. Geduld is een schone deugd.

Walter, nog van da!!

door Bart Spiessens

Toen we aan het brainstormen waren voor de organisatie van de ledendag, waren we … wel ja, gewoon radeloos !! Wat doe je om een groep avontuurlijke mensen, die koude noch wind, zon noch zee, zout noch bier, enz… uit de weg gaan en om hun hobby te beoefenen efkes 4 uur of 11u in een vlieger kruipen om daar dan een week of meer op en in de zee rondhangen ????
Hoe ga je zo’n bende Odysseeërs een dag zoet houden ??
Mario kwam met het glorieuze idee, als ze graag onderwater zitten, misschien dan ook wel ondergronds ?!!!

Voilà, de beslissing was genomen, Odyssee wil go underground !!!

Zoals de traditie het ondertussen oplegt vertrokken we weer voor dag en douw met een bus, zodat de meesten onderweg rustig konden ontwaken. Zeven uur des morgens, maar we worden beloond met een ontbijtpakket. Odyssee staat voor veiligheid, maar ook voor gezondheid en ontbijt is gezond hebben zo ons altijd verteld. Na een uur doezelen in de bus kwamen we mooi op tijd aan in Blegny. Mooi op tijd, dat wel, zeker een uur te vroeg, maar dat geeft ons de kans om de omgeving, de gesloten cafetaria, de gesloten ingang te ontdekken. Het wachten zou nog niet gedaan zijn. De gids die was gereserveerd kwam maar niet opdagen en we mochten wachten in de ondertussen geopende cafetaria.
Aaahhhh, we kunnen beginnen aan een introductiefilm om dan nog effe te wachten om een Portugees die al veel te lang in België woont en die in een gebroken Frans en anekdotisch Nederlands de eerste uitleg geeft en ons begeleid naar de kleedkamers waar iedereen een zeer fashionable vestje en petje moet opzetten, iets met de veiligheid, zo heb ik begrepen. Ondertussen is de ’stand-in’ bejaarde gids aangekomen. Ze hebben die mens toch niet van de markt gehaald zeker op een zondag morgen nog wel !! Hé, hij was zelfs goed gezind !! Hubert is de man die ons mee tot op 60m diepte zou nemen. Nee, niet onderwater, maar onder de grond. Hubert kon het niet laten om eerst zijn gedacht te zeggen !! En zijn gedacht hebben we gehoord, vooral over onze Zuiderse landgenoten, de Walen. Ik zou een beknopte boeklezing kunnen neerpennen van zijn grieven ten opzichte van de uitbaters van de mijn in Blegny-Trembleur en over de Walen in het algemeen, maar dat zou me te ver brengen. Laat ons het houden dat hij ze niet echt ’bekwaam’ vindt.



Na de uitleg over de economische geschiedenis van de mijn en hoe kanaries werden gebruikt voor de veiligheid, konden we vertrekken. Allemaal in een euhhh ding dat voor een lift moet doorgaan. Maar die is natuurlijk te klein voor deze benden en komt er nog zo’n tweede kooi uit de grond om ons in te laden. De eerste verschieten zich een geraaktheid als dat liftje omhoog gaat in plaat van naar beneden. We zakken met een toch wel vrij grote snelheid naar 30m diepte. Het is hier donker en het lijkt op een spoorwegtunnel, maar wat me opvalt is de netheid. ‘t Is hier gewoon proper !! Schoon onderhouden grintweggetje, gezellige gedempte belichting, wel een beetje fris en vochtig, maar een gemiddelde adolescent zou best in zo’n ruimte kunnen wonen en z’n ouders blij zijn als het er zo netjes bij zou liggen.
Ondertussen ratelt Hubert maar door. Die man heeft duidelijk een klankbord gevonden voor zijn grieven en hij zal er van profiteren ook !! Dit beïnvloed echter niet zijn uitleg. Deze is volledig en met veel passie gegeven. Je ziet hem gewoon genieten als hij verteld over het leven in de mijn. Hoe ze steeds moesten uitkijken naar het ongedierte, want als de ratten vertrekken, dan is het hoog tijd voor de mensen om ook te vertrekken. De anekdotes stroomde door de gangen. Waarom kompels geen overall dragen, de rol van de vrouwen en kinderen in de mijn, … Daarenboven genoot hij duidelijk van het laten draaien van alle mogelijke mijnbouwtoestellen en de meest luidruchtige het eerst !! De man giechelde als een puber bij het schrikken van enkele leden. Hij had er in ieder geval geen last van. Na jaren in deze omstandigheden gewerkt te hebben, zal hij wel potdoof zijn. Of toch bijna !
Als compensatie voor het lange wachten had het bestuur van de mijn een goed idee: we geven die Vlamingen allemaal ne jenever en die zijn zekerst content ! Hubert was effe van zijn stuk door dit onverwachte gulle gebaar van zijn tijdelijke werkgever, maar herpakte zich snel: “Mannen, drinkt er gerust nog ene, want de fles is nog nie leer, hé”.
Het bezoek van de mijn van Blegny-Trembleur is zeker de moeite al is de verhaalstijl en het humeur van Hubert een zeer belangrijk ingrediënt van de rondleiding. Zonder zijn ongezouten mening over de verleden en huidige uitbating van de steenkoolmijn was het bezoek niet het zelfde geweest.

Steengroeve Sprimont

Ondertussen was het iets na de middag en tijd om verder te rijden naar onze volgende bestemming, de steengroeve van Sprimont waar enkele leden persé wilden duiken alvorens de klassieke pavé naar binnen te werken. Kwestie van de honger aan te scherpen zeker ?!? Opvallend is dat het waterpeil van deze steengroeve elk jaar verder daalt en we zo elk jaar verder naar beneden moeten klauteren om het water in te kunnen. Een 30m duik is al enkele jaren een utopie. Allez, dat denken we toch, want het was verdomd moeilijk om computer, laat staan het compas te lezen, maar dat houdt Odysseeërs niet tegen, hoor !! No way!! We zijn hier nu, hebben dat pak aan en we zullen duiken ook !! Al bij al was iedereen wat later veilig en wel uit het water, gedoucht en afgedroogd. Gelukkig was het een prachtige euh… pré-winterdag zodat we konden aperitieven buiten op het terras. Tja, een dikke 12 graden eind november, ge komt dat ook niet elke dag tegen, hé.

De PAVE

Het eten toch maar een uurtje eerder laten aanrukken anders zouden er sommigen den echte pavé als pavé aanzien hebben en de pavé als den echte pavé (Ben je nog mee ????).
Speciaal voor deze gelegenheid hadden we deze cafétaria alias verdoken 6-sterren restaurant ongeveer drie vierde gereserveerd voor Odyssee. De diensters kwamen wat later vrolijk aangehuppeld met de ondertussen beruchte plank met de nog beruchtere Pavé erop. Het sizzelende geluid van een stuk rauw vlees op een hete steen, doet ongeveer iedereen spontaan likkebaarden van goesting (tenzij je een fervent vegetariër of veganist bent). Geserveerd met 3 onherkenbare sausjes en niet te vergeten de ‘frites coupés à la main’ genre kwart patat zorgen ervoor dat het plaatje af is. Enkelen wagen zich aan een ander stuk rund of zelfs gamba’s in pastis, maar het ruikt overheerlijk in de ondertussen met blauwe rook gedampte cafétaria. Die geur van gebakken vlees nestelt zich in onze kleren en zal ons de rest van de avond vergezellen. Als afsluiter een koffie en hopla de bus op richting Rotselaar. Een halve thriller als ontspanning in de bus waarvan we nooit het einde gezien hebben en deze ledendag was weer een succes!!

door Bart Spiessens

Die ochtend was het vroeg, heel vroeg !! Al een geluk dat ik het doe voor mijn plezier, want anders…
Het weekend is voor mij heilig, sacraal, goddelijk, … onverstoorbaar. M’n bed is dan ook m’n tabernakel, m’n altaar, m’n tempel. God behoede hij of zij die mij uit mijn ochtendlijke ritueel van voorzichtig wakker worden haalt. Maar die ochtend was het vroeg, heel vroeg als ik al in de badkamer m’n tanden stond te poetsen met de badspons in plaats van de tandenborstel. Vijf minuten later onze pa ergens halfweg badkamer en garage tegengekomen en ons ma, taxi-chauffeur van dienst, gezien in de keuken.
Ontbijt?! Geen tijd, ik moet bij de bakker een honderdtal koeken afhalen.
Ik verbaasde mezelf door nog op tijd in Rotselaar te zijn en persoonlijk iedereen de bus in te steken. Pascal, die zichtbaar even wakker was als ik, was natuurlijk ook van de partij om de slaapwandelende bende Odysseeërs een ontbijt te serveren. Koffiekoeken van bij de Wakkere Bakker !!



Dit begint meer en meer een traditie te worden in onze club, een kant-en-klare uitstap met de bus. Nee, niet naar de kerstmarkt in Aaken of naar het Witte Paard in Blankenberge, maar naar een leerrijke bestemming. Na eerder al het beruchte aquarium van Luik bezocht te hebben, trokken we nu naar het befaamde Centre National de la Mer of Nausicaa.

Dit educatief centrum in het noorden van Frankrijk aan de kust in Boulogne-sur-mer, heeft een reputatie hoog te houden. En stond dus al lang op mijn verlanglijstje. Maar de Franse kust ligt niet naast de deur, dus gewapend met video en DVD met vroegere club-exploten stapten we de autocar op. Na een half uur foefelen en drie rozijnekoeken later, heb ik me erbij neergelegd dat ik de bestelde audiovisule installatie niet aan de praat kreeg. Het zou dus zelf zingen worden, maar na een snelle interventie van Danny werd mijn muzikale carrière vroegtijdig beëindigd. Het werd dus Q-music.
Wat later (meer dan 2u30 later) stonden we allemaal te popelen om het aquarium te bestormen. Alleen die chauffeur, die naar eigen zeggen de weg naar Rome nog eigenhandig heeft aangelegd, nog aan het verstand brengen dat de busparking voor de ingang bij dit regenweer beter is dan de loskade één kilometer verder.
In het aquarium verkozen velen om een wat groot uitgevallen iPod te lenen om alzo van de meest duidelijke en professionele uitleg te kunnen genieten.
De expositie begint, waar al het leven begint, in het water met heel veel kleine bacteriën en levensvormen om zo over te gaan naar bron van nog meer leven, het plankton. Zo krijgen we een goed beeld van de waarde van onze zeeën als voedingsbodem voor velen. Net zoals andere aquaria wordt ruim aandacht besteed aan hoe het leven onderwater zich aangepast heeft om te kunnen overleven in de meest extreme omstandigheden. Hoe beschermen vissen zich, leven in symbiose, leven tussen de koralen in tropische wateren en tussen het beschermende kelp in koude wateren.



Waar Nausicaa zich onderscheidt van andere aquaria is de grote aandacht die er besteed wordt aan de mens. Inderdaad, de mens en zijn impact op de zee.
De oceanen als handelszone en toeristische trekpleister worden in het licht gezet. Maar ook wordt aandacht besteed aan de zee als inspiratiebron voor techniek, wetenschap en kunst. Het educatieve karakter van dit aquarium kom je overal tegen. Een aspect dat mij vooral is bijgebleven is ‘Caring for the Blue Planet’ een zone waarin je als toerist op een prachtig zonovergoten strand eraan herinnerd wordt hoe je met de zee en het strand moet omgaan, zodat niet alleen jij, maar iedereen na jou ook nog kan genieten. Nausicaa heeft na het Oceanografisch instituut in Monaco het grootste zelfgekweekte koraalrif. De publiekstrekkers zijn natuurlijk de haaientank en de zeeleeuwen die altijd wel voor wat plezier zorgen.



Na nog wat met onze handen in de ‘touch tank’ achter de roggen gezeten te hebben, werd het stilaan tijd om te eten. We kregen een lokaaltje toegewezen in het aquarium zelf. Niet echt het beste zicht op zee of op een aquarium, maar de sfeer was goed. Phillippe, onze West-Vlaamse vertegenwoordiger was rechtstreeks naar Boulogne-sur-mer gekomen en had dus tijd zat om de nodige voorraad baguetten, kaas, ham en meer lekkers te kopen en ons zo te verassen op een welkome lunch.

Maar de dag was nog maar halfweg en er stond nog meer water op het programma. In de gietende regen pikten we onze gids op voor een tour van de haven. Boulogne-sur-mer is Europa’s grootste visverwerkende haven. Je zou het niet nageven, maar na wat rondrijden in de ondertussen gutsende regen, werden we geconfronteerd met een veelheid aan visverwerkende installaties (veilingen, findus/iglo magazijnen, enz…). Omdat het centrum wagenvrij was gemaakt voor de intrede van sinterklaas en er zowat voldoende water uit de lucht viel om een doorsnee meer te vullen, besloten we de plannen om te gooien en onmiddellijk door te rijden langs de prachtige ’Côte d’Opale’. Regen, wind, zeg maar zondvloed en storm, passen eigenlijk wel bij deze grillige kuststrook.



We stuurden dus onze buschauffeur langs ontiegelijk kleine wegen om zo dicht mogelijk bij de kust te komen. We hadden al lang door dat hij van een andere wereld was en dus geen probleem had om ons aan een rotsblok voor de kust de droppen. Was het nu Cap Blanc Nez of Cap Gris Nez, onze neuzen waren in ieder geval rood van de kou. Hij keek zelfs niet raar toen we allemaal door slijk en modder met een Franse Stella in de hand naar Engeland gingen kijken. En jawel, de watergoden waren ons goed gezind (goeie PR-man !!) en liet de storm luwen zodat we de krijtrotsen van Dover konden zien, opgelicht door een plots doorbrekende zon. Na enkele van deze tussenstops, trokken we richting huiswaarst, maar natuurlijk niet zonder een laatste stop om te eten ergens halfweg. Een dag in het teken van het water vol met water werd zo afgesloten.

door Bart Spiessens

Rotselaar was afgelopen juni het toneel van een opgemerkte bijeenkomst van een bende niet al te fris uitziende zeerovers. Op uitnodiging van Danny the Knife maten de zeeschuimers zich met elkaar door middel van ludieke uitdagingen, waarna enkele speenvarkens genuttigd werden.
Na hun schuiten achtergelaten te hebben op de binnenzee van Ter Heide begaven ze zich luidruchtig als altijd richting een welafgebakend domein dat Danny the Knife via één of ander malafied afpersingssysteem in pacht gekregen had. Bij aankomst werden de laatste mode in tatoes getoond en vergeleken. De eerste tonnen mede en rhum werden geopend ter verwelkoming.

"Aaaarghh, maities !!!" zo begon Danny the Knife zijn welkomswoord en legde in gelijkaardige taal de bedoeling uit van de bijeenkomst. Enkele heethoofden gingen onmiddelijk te water en visten alvast een waardevol pakket gekoelde thee op (waardevol voor verkoop wel te verstaan). Ploegen van elk twee zeerovers werden gevormd. Iedereen weet dat zeerovers een wantrouwig volkje is en dat een samenwerking als een duivelsovereenkomst bestempeld wordt. De eerste proef was om het onderlinge vertrouwen van de ruige zeelieden te winnen. Een van beide rovers moest zijn dolk, houten been en ooglap afstaan. De al dan niet uit vrije wil gekozen mederover kreeg de opdracht deze items zo snel mogelijk terug te vinden in het regenwoud en bij de al even twijfelachtige eigenaar terug te brengen. Het team van de Rhumdrinkers met Rhum Belly Bart en Natte Nele bleken elkaar het snelst terug te vinden. De Brousseleers met Wawasda Steven en Windy Cindy kwamen moeilijk op dreef. Een grootste zoektocht moest opgezet worden om Windy Cindy terug te vinden in het regenwoud en Wawasda Steven kwam in de volgende proef ook als laatste uit het water. Nu dat alle houten benen en ooglappen terug waren moesten de zeerovers bij deze tweede proef het water in om voedsel, maar voornamelijk drank te zoeken. Bij het horen dat er rhum en mede in het water lagen, waren Harige Harry en Geitebaard Gert niet te houden. De mederovers Jasper de hevige en Kristel from Tainen stonden dan ook met de gepaste vreugde aan de over zich te bezuipen. Na een interludium waar het tweede vat mede en de zoveelste ton rhum geledigd werden, lieten de zeerovers die overigens nog steeds helder van geest waren, zien dat ze bedreven messenwerpers zijn. Inge de verschikkelijke was iets te enthousiast en haar mederover Thomas V. zag de messen langs zijn neus en rond zijn oren vliegen. Ook het berucht zeeroverskoppel Old Spice, Herman alias the teacher en Rappe Ria, wisten hun dolken niet in de juiste lichaamsdelen te planten. Ondertussen kenden de rovers elkaar al van binnen en van buiten. Dit kwam goed van pas voor de volgende ludieke proef waar samenwerken de sleutel tot succes bleek. Met een geïmproviseerd vlot kregen de zeerovers de opdracht hun mederover op te pikken die zich aan de andere kant van het meer bevonden. Nadia en Mark Bakkeljouw die tot nu toe de spreekwoordelijke kat uit de al even spreekwoordelijke boom gekeken hadden, maakten al snel duidelijk dat bij hen alle kracht in de benen zit. Dat niet altijd brutte kracht telt, werd duidelijk in de volgende proef. Indian Willy vertelde een verhaaltje waarin de lasterlijke lieden tips moesten vinden voor een schat. Aan de hand van deze tips moest een schattekaart opgesteld worden. Geen enkele zeerover slaagde erin de vollegide schattekaart te reconstrueren. De laatste beproeving kwam de meeste zeerovers zeer vreemd over. Meestal moeten zij via de plank van het schip af en het water in, maar nu moesten zij via de door alle zeerovers gevreesde plank naar het schip. Floris the Hook zag met lede ogen dat zijn mederover Incredible Eric het systeem duidelijk verkeerd begrepen had en al vrij snel in het sop verdween net zoals de meeste zeerovers. Enkel het team van de Wallies (naar eigen zeggen broer en zus) berijkte het schip heelhuids.De uitsalg was al snel vergeten toen alle zeerovers gezamelijk rond het open vuur zaten waar enkele speenvarkens en ingevoerde kalkoenen lagen te roosteren. Deze werden op traditionele wijze verscheurd en doorgespoeld met wat van de eerder vermelde godendrank. Er werd tot laat in de ochtend gevierd en gedronken. Als de zeerovers zich volgend jaar de weg naar de binnenzee van Ter Heide nog herinneren, komen zij zeker terug.

Rhum Belly Bart

door Chantal De Geyter

Op 29 juli was er een duikdag op de wrakken van de Noordzee voorzien. Deze was echter voorbehouden voor 3* duikers of hoger. Aangezien ik pas 3* geworden ben na de uiterste inschrijvingsdatum kon ik niet mee.
Toen Bart G me de dinsdag ervoor aanbood om zijn plaats in te nemen, was ik natuurlijk dolenthousiast. Omdat Rudi niet meekon (gniffel-gniffel) moest ik wel zien dat ik in Nieuwpoort geraakte. Gelukkig had Marc G nog een plaatsje vrij in zijn wagen.

Daar we om 4u45 in de haven moesten zijn, had Marc voor logies gezorgd in de luchtmachtbasis van Koksijde (merciekes, Philippe).
Wij (Marc, Walter, Danielle en ikzelf) hadden afgesproken om vrijdag avond naar het zeetje te rijden. Ik had die dag echter de late en moest werken tot 19u. Na de late ik zo snel mogelijk naar huis. Ik wou toch nog even douchen.

Daar lag een mooi legerpakje klaar. Ik moest die kleren aan doen, we gingen immers in een kazerne logeren. Ik vond het logisch en Rudi vond dat ik moest leren groeten. Toen kwam m’n militaire escorte me oppikken, hun kledij ook heel gepast: short, sandalen, T-shirt. Zouden ze undercover zijn, misschien? Een big smile op hun gezicht liet me anders vermoeden. Naar het schijnt had ik een heel andere gelaatsuitdrukking bij het opmerken van deze feiten.
Na me terug in mensenkleren gestoken te hebben, inladen en richting West. Het weer nodigde ons uit om nog een terrasje te doen, maar daarna snel slaapjes doen.
4u des morgens, de wekker loopt af. 4u15 en we zitten al in de auto. Als ze willen kunnen ze snel zijn, die ‘Boeffers’. De logies waren… maar de nachten zijn hier wel heel erg kort. Gelukkig heb ik als meisje geen legerdienst moeten doen.
De Dive-star is een vissersboot die nu dienst doet als duikschuit. Als duiker heb je niet teveel faciliteiten voor het materiaal, maar eigenlijk is het een mooie boot. Op de site had ik gelezen dat de boot voorzien is voor ± 12 duikers, wij waren die dag met 26 duikers!!

Om 05u00 stipt vaarden we uit. Iedereen installeerde zich in een poging om nog wat slaap in te halen. Om 07u45 kregen we briefing van de algemene duikleider. We gingen duiken op de Kilmore SS, beter gekend als het porseleinwrak. Het wrak ligt ongeveer tussen de 18m en 33 m. Iedere ploeg moet via de boei en afdaallijn naar het wrak. Om de duik te beëindigen moest men eventueel een eindje via de lijn opstijgen en dan gebruik maken van de OSB. De boot kwam ons dan wel oppikken.
Op de Noordzee mag men geen decoduik doen, een veiligheidstrap op 5 m mag wel. Men dient altijd gebruik maken van de OSB bij het opstijgen.
We moesten om 08u30 het water in, bij hoogtij. Het was dus aan een hoog tempo ons klaarmaken met heel weinig bewegingsruimte.
Mijn buddy’s waren Mark G en Pascal. Veel tijd om te briefen hadden we niet. Ik stond aan de voorkant met mijn materiaal en Marc en Pascal aan de achterkant. We kwamen samen aan bakboord, waar we met een voorwaartse sprong en op teken van de algemene duikleider in het water moesten springen en naar de boei zwemmen. Aangekomen aan de boei waren mijn buddy’s al op weg naar het wrak via de lijn, ik nog niet. Ik wou zo attent zijn om de andere die eerst aan de boei waren voor te laten.

FOUT, zo werkt het niet, en van “dames eerst” hadden ze ook nog niet gehoord !!



Dan maar wachten, ze zouden mij wel missen. Inderdaad, na een paar seconden kwamen ze weer boven. Tweede keer goede keer.
We konden het wrak pas zien toen we er bijna tegenaan botsten. Heel slecht zicht dus. Op een bepaalde moment voelde ik trekken aan mijn zwemvlies. Ik keek naar links waar Marc zwom, maar zag daar een duiker met een Nitroxfles. Oei, Marc duikt toch niet met Nitrox?! Eventjes naar achter gekeken en daar waren Marc en Pascal. Ik was in mijn enthousiasme met een verkeerde ploeg weg. Beter opletten, Chantalleke ! (nvdr. Eigenlijk waren die andere kerels gewoon knapper !!)
Na een kwartier hadden we maar 3 min bodemtijd meer en er was geen hoger gelegen punt te vinden. Dan maar terug naar de boei om de duik te beëindigen. We hebben maar 25 min kunnen duiken. Het wrak lag namelijk tussen de 28m en 33m.
Het wrak was fel begroeid, maar niet echt met kleurrijke sponsen en anemonen. Weinig leven, veel nepvissen (van het type door vissers gebruikt) en een paar steenbolken. Eveneens porselein, maar het logo liet me vermoeden dat het redelijk recent was. Na het omkleden en wegbergen van het materiaal had ik reuze honger. Dus boterhammen eten. Tot mijn verbazing was het nog maar 10u00 ‘s ochtends. Nog een lange dag voor de boeg, het eten dan maar wat rantsoeneren.We hadden nog 5 uur te gaan voor de volgende duik. Dus wat rusten en luieren in de “zon” en felle wind. De gevoelstemperatuur op het dek was frisjes.Marc had zijn vislijn bij en besloot deze te gebruiken. Na een tijdje zonder succes vroeg hij of iemand interesse had zijn taak over te nemen. Neen Marc, laat eerst maar zien dat je inderdaad kunt vissen. Zeker na die straffe verhalen uit Noorwegen.Eindelijk prijs, er hing een makreeltje aan de haak. Als men zich afvraagt waarom men twee messen nodig heeft op de Noordzee !! Wel, het scherpste is om Marc z’n vangst mee te verwerken.Nu wou Mark T ook wel zijn kans wagen. Na een paar minuten had hij ook al een makreel vast en eventjes later nog een. Zo moet het dus, Marc !!Plots riep iemand dat er iets op het water dreef. Op het eerste zicht leek het op een duiker. Dichterbij leek het op een duikpak. Nog dichterbij leek het op Mario z’n duikpak !!

Om 14u15 mochten we op het volgend wrak duiken. De Trifels SS, een medisch schip. Het was mijn 100e duik en omdat ik verpleegster ben, hadden ze dit wrak speciaal voor mij uitgekozen. Het wrak ligt tussen de 18m en 30m. Men kon in het wrak doordringen, maar dat werd afgeraden. Tim had forfait gegeven (wegens overvloedig voederen van de vissen), dus moesten de ploegen worden herverdeeld. Ik op zoek naar m’n Nitrox duikers… Maar moest toch weer met Pascal duiken. Zelfde manier van in en uit het water gaan. Nu was ik direct weg aan de boei en mét mijn buddy. Het zicht was merkelijk beter. Het wrak was mooi begroeid met kleurrijke sponzen en anemonen. In en rond het wrak zwommen veel en verschillende soorten vis: kabeljouw, tonijn, steenbolk, harders, …



Na ongeveer 15 min. duiken, voelde ik mij wat eenzaam. Was weeral mijn buddy kwijt. Hij wist toch dat ik de duikleiding deed!! Of was hij de duikleider ?? Die macho’s willen nu nooit eens de leiding uit handen geven. Even gaan zoeken en kwam Bert tegen, maar deze kon mij ook niet vertellen waar Pascal was. Dan maar naar de lijn en zo naar de boei. De lijn wist ik ongeveer liggen dankzij mijn duikervaring op de Thistlegorm in Egypte.Bij het afdalen :- opletten welk soort koord- ankerplaats op het wrak, herkenningspunten- een blik op het kompas voor de duikrichting.Het hele incident heeft ongeveer 2 min. geduurd. Aan de boei kwam Pascal ook juist boven op 5m. van mij. Hij zwom naar mij toe en omdat we toch aan de boei waren, besloten we onze duik verder te zetten. Nu maar vlug kopje onder omdat de kapitein van de Divestar ons al toeriep van welke boot we waren.Deze keer zijn we maar samen gebleven. Na 35 min. was het tijd om de duik te beëindigen. Luchtvoorraad gaat spijtig genoeg geen uren mee, althans niet bij mannen. Bij het opstijgen mocht ik nu mijn OSB gebruiken. Ik vond het een prachtig wrak en zou het graag nog eens gaan beduiken.Nu terug naar de thuishaven. Onderweg hadden we nog de tijd om uitgebreid te debriefen en mijn 100ste duik te vieren. Om 17u30 waren we terug aan de kaai van Nieuwpoort.



Dank u Pascal voor deze leuke dag, zeker voor herhaling vatbaar.

door Mark Thys

Awel, hebt ge mij niet zien spartelen?
Misschien heb je de headline gisteren gemist. Mijn relaas van de meest shitty proef die er bestaat: 1500m palmen. Ik was dus vrolijk aan het dobberen, samen met de fronttrekkers voor de 1000m. Eerlijk waar, het tempo was OK, maar niet 'waawww'. We lagen dan ook zowat 300m voor op alle anderen na de eerste 1000m. Ikke, zei de gek, moest toen dus in mijn uppie nog 500m alleen afhaspelen, want Wim en Steve, de loosers, stopten bij 1000m. Aahhh, daar was Pascal. Hij zou me wel begeleiden! Goed hoor, en dat hij het zonder fles en kilo's deed, vond ik dan nog niet zo erg. Dom, zei de gek opnieuw, dat ik vroeg naar de tijd: 45minuten verstreken. Shit, met nog een derde te gaan (lees 'te spartelen'), moest de versnelling duidelijk de hoogte in.

Bij het laatste keerpunt, geen vraag, toch antwoord. Nog 6 minuten! Dat halen we dus niet meer! Het woord ‘OPGEVEN’ is reeds jaren uit 'den dikke van Thys' geschrapt, dus nog maar een tandje erbij (met mijn excuses voor de tuba van onze Bert, die half opgegeten is). Hartslag vlotjes richting 200. Handjes in onvervalste 'doggy-style'. Alsof het nog niet genoeg is, drie vingers-teken onder water, 3 minuten.'Kom op, alles geven' klonk het. Ongetwijfeld aanmoedigend bedoeld, maar als ik niet met zoiets doms bezig was, "waar Brabant dan ook nog trots op is", denk ik dat Pascal, om dat feit alleen al, een verdere carrière had gehad als...drenkeling! Op werkelijk 50m, misschien 40m voor de meet komen er 3, 2, 1 vingers… afgelopen! "Sorry, je hebt je best gedaan". Echter, het eerste gezicht dat ik zag, je kent hem wel, dat 'schurkachtig lachje van Walter' verraadde waar ik reeds zowat 5 minuten vermoedde. Dat is dus wat men noemt: "Iemand bij zijn pietje hebben!" Nu, ik kon wel wat extra training gebruiken, en was niet compleet naïef, maar ga waarschijnlijk toch het Guinness boek in voor die laatste 500m. En de rest, tja de rest kan maar es goe gelachen hebben, zeker?!
Voila, da's dus dat spartelen!

door Bart Spiessens

Zaterdag 22 november trok een bende Odysseeers per bus naar Antwerpen voor de ledendag, editie 2008. Op het programma stonden een bezoek aan Aquatopia, een duik aan de kabbelaar en een heerlijke maaltijd in het restaurant van De Kabbelaar. Het weer besliste echter anders over het programma. Onderweg naar Scharendijke werden alle organisatorische talenten bovengehaald en werd de bus nog voor de grens gekeerd en werd domein Muisbroek de alternatieve (of was het nu de originele) bestemming. Na deze met poedersneeuw gedrappeerde duik, besloten we om de maaltijd dichter bij huis te laten doorgaan en De Gouden Wok in Boortmeerbeek werd met een democratische meerderheid van het bestuur opgelegd aan de rest. De keuze was meer dan verzadigend, met de dim sum, sushi, kroepoek en andere buffetten. Zo kwamen we iets voor negen terug op de carpoolparking van Rotselaar en na het ontdooien van de voorruiten keerde iedereen na een leuke dag terug huiswaarts.



Hartelijk dank aan de organisatoren voor deze leuke uitstap. Enkel de man achter het stuur van de bus (of was het toch een vrouw), daar is nog ruimte voor beterschap ;-)

door Bert Schoofs

Clubactiviteiten staan vaak in het teken van duiken en zo bezochten we op een mooie dag met de club het aquarium Aquatopia in Antwerpen. Maar zo'n dag begint nogal vroeg.

8 uur

Mooi uur om op te staan, gelukkig doen ze daar in Antwerpen slechts om 10 uur de keet open.

9u30

Daniel staat ons op de hoek van de straat op te wachten met een Martino terwijl in Cafe Jozef, waar helemaal geen Jozef te bespeuren is, de koffie wordt geserveerd.

10u50

Enkelen hebben aangekondigd wat later te zijn. Ze hadden hun trein gemist in Leuven. Daniel merkte op dat in dit geval het niet de NMBS te laat was.
Nadat een bende scouts ons voorafgegaan was, kwam een half Nederlandse gids (de Staff) ons de weg tonen. We waren goed beetgenomen, daar de bewegwijzering zo goed was dat we eigenlijk niet konden missen.
Over verschillende dieren die we tegenkwamen, probeerde Staff ons vanalles wijs te maken. Hij had al snel door dat er een zeer kritisch publiek mee was: “Ik heb die al groter gezien in’t echt”, “Gevaarlijk ? Buiten Bart Spiessens is er nog niemand gebeten door een murene.” of ook “Ik heb al tussen de Piranha ‘s gezwommen nadat we ze een biefstuk hebben gevoerd.”
Als er iemand twijfelt aan dat laatste: ga maar eens kijken op:
http://www.schoofs-ven.com/fotos/5jungle028_8648.jpg en
http://www.schoofs-ven.com/fotos/4jungle_33_8594.jpg



Soit, de Staff was onvermoeibaar en bleef goed gezind. Al bij al waren wij nog een rustige groep vergeleken met de scouts troep voor ons.
Verschillende keren kregen we zelfs enkele “geheimen” te horen : waarom de verpleegster haaien zo vet waren, of waarom er af en toe garnalen verdwenen uit de keuken. De prachtige octopus zat daar voor iets tussen.
Dat de bultkop vissen zo een grote bult op hun kop hadden omdat de bokaal te klein was wou hij niet van ons aannemen. De staff vertelde ook dat regenboogvissen in elke stroom een specifieke kleur hadden. Terecht werd opgemerkt dat ze toch wel een mooiere kleur dan vaal grijs hadden kunnen kiezen om in Aquatopia tentoon te stellen.
Nadat staff het verschil tussen een echte en een valse steenvis had kunnen aanwijzen, had hij toch een beetje respect gekregen. Nu moeilijk aanwijzen was het wel niet, de steenvis zat namelijk mooi voor het raam te zonnen. De hengelaarvis daarentegen was wat moeilijker te vinden tussen al het groen.



Het verhaaltje over de bamboehaaien die hadden gestudeerd aan de universiteit van Luik maar hier niet konden aarden omdat ze hun “kot” te groot vonden was indrukwekkend. Helaas waren er geen bewijzen, want hun “kot” was alweer leeg, wegens te groot dus. De grote oceaan was niet echt groot voor regelmatige duikers. De zichtbaarheid daarentegen was veel beter dan pakweg de Oosterschelde en nat werd je er ook al niet van. De vele soorten haaien, de guitaarrog en enkele napoleon vissen stalen hier de show.
Over de Oosterschelde gesproken: het was misschien een beetje spijtig dat alleen publiekstrekkers werden getoond en amper iets over lokale fauna en flora.
Om af te sluiten werden we langs zeepaardjes geloodst om dan in de obligate winkel te belanden. Hier merkten de immer kritische Odyseeers op dat er in de winkel een illegaal munten persmachine stond. Het is inderdaad verboden om munten plat te slaan en zodoende te molesteren. Toen we de bewijzen gingen verzamelen om verdere vervolging mogelijk te maken bleek echter dat de machine puur bedrog was: je kon er geld in steken maar er komt niks meer uit.

12:10

We stonden met zijn allen weer buiten. We hadden toch weer een (droge) duik achter de rug en vrij veel gezien.
Conclusie: het echt is het toch nog veel straffer maar nu kon ik de naambordjes tenminste lezen. Dat het maar snel september is: Egypte here I come !